Na een weekje Bangkok en omstreken was het tijd om aan de echte reis te beginnen.

Gisteren omstreeks 7uur was er afgesproken dat men mij kwam afhalen aan het hotel, en men vertelde mij dat ik tijdig moest klaar staan, en da gebeurde ook,kwart voor 7 zat ik buiten te wachten met pak en zak. het werd al kwart over 7, half 8 en om kwart voor 8 stopte er een klein busje, en nu kon het plots niet snel genoeg meer gaan, men rugzak werd in de bus gesmeten en we vertrokken meteen. Na een tiental minuten stopte het busje en werd ik gedropt aan een soort van bushokje.Daar stonden nog zeker 100 mensen te wachten, wa gaan we nu krijgen dacht ik. Plots begon er een dame vanalles te roepen, het was nauwelijks verstaanbaar, na een geharrewar had ik toch het juiste verstaan, ik moest op bus 4 stappen. Eenmaal ik deze bus gevonden had kon het weer niet snel genoeg meer gaan, pak en zak opgeladen en we vertrokken richting Cambodja>. Men had me verteld dat het een rit van 3 uur zou worden, dus, ik had men voorzorgen genomen , men muziek,puzzelboekjes, en een flesje water, er kon me niks gebeuren, aree da dacht ik. Snel had ik door dat de bus niet erg snel vooruitging ging, ik denk dat we de 50 km h niet haalden,en telkens we een brug of een helling opmoesten kwam de bus met veel moeite boven, maar ze kwam er. Wat normaal 3 uur moest zijn werd er wel 5. Ik was tevreden dat ik kon uitstappen en men beentjes eens kon strekken en de kans kreeg om iets te eten. Tijdens de lunch werden de visa in orde gemaakt en konden we de grens over, en dat was ook geen lachertje, bijna twee uren hebben we moeten aanschuiven. Ondertussen had ik al wat mensen uit de bus leren kennen, en tijdens wat grappen heen en weer,ging de tijd toch wat sneller.Eenmaal de papieren in orde waren moesten we terug een bus op, amaai wat een krakkemikig gedoe, de bus was vies en vuil, hier en daar waren de zetels stuk, maar we konden niet anders dit was de enige bus naar Sien Reap. Sien Reap ligt een 165 km van de grens, en ik dacht een goeie twee uurtjes en we zijn er, maar snel werd duidelijk dat we dit ook weer niet zouden halen.De chauffeur probeerde uit te leggen hat hij hoopte om binnen 5 uur in Sien Reap te zijn. Door de reizigers op de bus werd al heen en weer gekeken, maar we konden niet anders, vooruit met de geit en weg waren we. De bus in erbarmelijke staat miste tevens nog enkele versnellingen denk ik, telkens er moest geschakeld worden was het een heel gedoe om de im de volgende versnelling te geraken. Na een uur of twee stopte de bus aan een soort van benzinestation, en daar kregen we een uur de tijd om iets te eten of te drinken. We probeerde de chauffeur duidelijk te maken dat we liever meteen zouden door rijden om sneller in Siem Reap te zijn, maar de chauffeur wou er iet van weten en hield koppig vol. Van al de mensen op de bus wat allen touristen waren, is er niets gegeten, het was echt een vieze stop plaats. Er werden meteen enkele grappen over gemaakt, en ik dacht als dit alles is wat Cambodja te bieden heeft, zal ik hier snel weer weg zijn. Toen we terug vertrokken werd het al snel donker, en het leek dat de bus nog trager reed. Na een goede twee uren stopte de bus op een grote parking waar uitsluitend bussen stonden, we keken allen verbaasd, maar hier eindigde de rit.We stonden nog een 3 tal km van de plaats waar we moesten zijn, en er zat niets anders op dan met een soort van tuktuk verder te reizen richting marktplaats van Sean Riep>.Samen met een nederlander heb ik een tuktuk gedeeld, en voor 3 us dollar waren we ter plaatse. Een guesthouse werd snel gevonden, men spullen op het kamertje gedropt en een verkening gedaan door het centrum. Het centrum zag er goed en gezellig uit, en na een lekkere pizza was alles al vergeten wat we uren van te voren hadden afgezien. Na enkele biertjes op een gezellig terrasje was het bedtijd. Eenmaal terug op de kamer merkte ik pas op hoe sober de kamer was, en erg proper was het ook niet, maar ja wat wil je voor 6 dollar. Ik heb er wel goed geslapen, en was vroeg weer wakker, van de hitte op de kamer, airco was er niet maar er hing wel een ventilator tegen het plafond, eenmaal ik de ventilator werkend had gekregen werd het aangenamer op de kamer en heb ik nog een beetje geslapen. Na een frisse douche was ik er hele maal boven op en klaar voor de volgende strijd.

Dit is wat ik over de eerste dag te vertellen had, meer dan 12 uur onderweg om 480 km te overbruggen.Maar ik leef nog en heb nog een lange tijd voor de boeg ;-)

Dus als je straks in de file moest staan, denk aan mij, ik heb gisteren ook aan jullie gedacht>

hete en stofferige groetjes van tgamegoe, mario